Katedra w Bydgoszczy

Tym razem zapraszam ponownie do Bydgoszczy, udało mi się zakończyć pracę nad panoramami wnętrza Bydgoskiej Katedry. Wirtualna wycieczka jest uzupełnieniem wcześniejszej pracy i przedstawia bogate barokowe ołtarze umiejscowione w nawach bocznych świątyni. W katedrze znajdziemy dwa czczone obrazy, piękny obraz Matki Bożej Pięknej Miłości - strasznie podoba mi się ta nazwa, oraz obraz Matki Bożej Szkaplerznej. Wybudowana w XIV wieku jest jednym z najważniejszych zabytków Bydgoszczy. Miasto znam bardzo dobrze, zatrzymywałem się w nim nie raz ale dopiero teraz znalazłem chwilę na wykonanie tego spaceru wirtualnego. Oczywiście wcześniej uzyskałem zgodę kustosza tego zabytku na wykonanie panoram. Chciałbym podziękować kościelnemu za czas i poczekanie aż zakończę swoją pracę. Patronami katedry są św. Marcin i Mikołaj.

Bydgoski kościół farny powstał z inicjatywy wójtów bydgoskich wraz z erygowaniem parafii, co nastąpiło po nadaniu praw miejskich Bydgoszczy, w 1346 r. Pod budynek kościelny i przyległy cmentarz (czynny do 1809 r.) przeznaczono plac w północno-zachodnim narożu miasta, sięgający brzegów Brdy i jej odnogi Młynówki[2].

Zarówno miejska tradycja, zawarta w XVII-wiecznej kronice Bydgoszczy Wojciecha Łochowskiego, jak i przesłanki historyczne, przemawiają za tym, że przed budową kościoła farnego, istniała już starsza od niego kaplica pw. św. Idziego na przedmieściu Kujawskim, która od XIII w. spełniała rolę świątyni filialnej, utrzymywanej przez kasztelana dla miejscowych urzędników i rycerzy grodu bydgoskiego. Po budowie zamku bydgoskiego w połowie XIV wieku, zastąpiła ją kaplica zamkowa z przebywającym tu stale kapelanem. Do czasu ukończenia budowy kościoła farnego, usytuowanego w obrębie murów miejskich, przy kaplicy św. Idziego rezydował pleban ustanowiony w następstwie formalnych aktów fundacji i erekcji bydgoskiej parafii[3]. Epizod ten utrwaliła późniejsza tradycja, przypisując kościołowi św. Idziego godność najstarszej bydgoskiej świątyni parafialnej[2].

W tradycji uważa się, że bydgoski kościół farny wzniesiono jako drewniany. Świątynia istniała już prawdopodobnie już w 1364 r., przed erygowaniem pierwszego bydgoskiego konwentu zakonnego karmelitów (1398). Pierwsza wzmianka o księdzu (rektorze) przy świątyni pochodzi z 22 lipca 1402 r., wzmianka o kościele z 1408 r., a tytułem świątyni parafialnej została opatrzona w dokumencie z 1417 r.[2] Razem z kościołem powstała szkoła parafialna.

Jeszcze przed pożarem, jaki strawił budowlę w 1425 r. świątynia musiała być murowana, gdyż w północnej ścianie nawy obecnego kościoła można rozpoznać ślady okien i portalu pierwotnej świątyni. Dodatkowo w styczniu tego roku odbył się w niej synod duchowieństwa diecezji włocławskiej; te zaś sytuowano wyłącznie w reprezentacyjnych kościołach murowanych. Wysokość pierwotnej świątyni dochodziła do fryzu na obecnych ścianach kościoła, co można stwierdzić naocznie na zachowanej ścianie północnej. Miała ona prawdopodobnie drewnianą więźbę dachową, która uległa zniszczeniu. Spłonęły również przechowywane w niej dokumenty miejskie podczas wielkiego pożaru miasta, którego sprawcą według kroniki Łochowskiego był mieszczanin nazwiskiem Witakowski[2].

– fragment pochodzi z wikipedii.